SPOLETIUM

SPOLETIUM

Livio l. 27. c. 10. colonia et urbs Umbriae inter Fulginium et Interamnam. Annibali fortiter restitit. Sita ad Tessinum amnem, 12. milliar. a Fulginio in Eurum, 22. a Camerino in Meridiem Romam versus. Hîc rudera magnifica Theatri, Templi et palatii Regum Gothorum, qui ibi saepe commorati sunt, Concilium, A. C. 1234. a Gregorio IX. indictum, ad recuperandam terram sanctam. Caput Umbriae recentis seu Ducatus Spoletini, qui sic dictus videtur a Ducibus, quos Longinus Exarchus instituit, Narsete exauctoratô, Hôc tandem potiti Longobardi, nomen Ducatus ei reliquêre. Habuitque etiam postea proprios Duces, uti sub stirpe Caroli M. Nunc Umbria dicitur, sed erat olim amplior, sub Pontifice. Trasamundum ducem rebellem cum Luitprando Italiae Regi tradere Papa Gregorius nollet, A. C. 740. Rex urbem obsedit, ac in summas angustias Papam coniecit. Postea Guidonem Spoletanum Ducem creavit Carolus Calvus Imperator A. C. 876. Urbs a Friderico Barbarossa, ob legatos violatos et nummos adulterinos, capta, direpta atque exusta est, A. C. 1155. Leand. Alb. descr. Ital. Sigon. de regno Ital. Populi Spoletini Plinio, l. 2. c. 14. Spoletani Livio, loc. cit. Hinc Spoletinus nomen gentile. Martial. l. 13. Epigr. 120.

De Spoletinis quae sunt cariosa lagenis

Malueris, quam si musta Falerna bihas.

Idem l. 14. epigr. 116.

Spoletina bibis, vel Marsis condita collis,